venres, 13 de marzo de 2015

Para cambiar un pouco vou por a un poeta e rapeiro alicantino considerado por moitos o mellor rapeiro en castelán (para outros o mellor en xeral). Ignacio Fornés Olmo ou Nach (na súa primeira época era Nach Scratch, cousa que cambiou porque nos concertos a xente escribía Scracht ou Scratc). Nach acaba de sacar disco (A través de mí). Vou postar a canción "Viviendo", canción moi boa que recomendo.


Después de tantas canciones,
De tantas palabras refugiándose en mi boca.
Hoy sigo enamorando de este micro como el primer día.
Haciendo del rap mi chaleco salvavidas.
Surfeando por el mundo.
Viviendo.

Tengo un alma libre y un cuerpo al que vivo atado.
Y tengo un maletero con te quieros que he guardado.
Mis canciones han viajado a lugares donde no estaré,
Mis labios han sellado pechos a los que besé.
Me enamoré de tantas cosas que dolía,
Disfrute de mil batallas no importaba si perdía.
He suplicado abrazos antes de un portazo,
Herido por un flechazo que me sangra todavía.

He sido guía, he sido lastre, he sido abrigo,
He recorrido las calles como un mendigo.
Tengo amigos que se cuentan con los dedos de una mano.
Tengo unos padres longevos y siete hermanos.
Tengo un ramo de ilusiones que se pudren al decir adiós.
Más que en Dios creí en el peso de mis actos.
Una mitad tan triste, la otra mitad riendo.
Ahora lo entiendo.
Estoy viviendo.

Voy a salir fuera y parar el tiempo.
Voy a escribir esto como un testamento.
Voy a gritar alto hasta que se agote mi aliento.
Amando y sufriendo.
Viviendo.
Voy a apagar las luces y mirarme dentro.
Voy a desnudarme sin
Pensarlo ante el lamento.
Voy a deslizarme como viento en el cemento,
Llorando y sonriendo.
Viviendo.

He pernoctado en tugurios tan sucios que pocos entran.
He tejido jardines donde antes había piedra.
Perdí la paz por ganar la guerra.
Me ahogue en mi niebla y luego entre botellas de ginebra.
He dormido en portales y en mansiones.
He dibujado el mundo como un parque de atracciones
Sucumbiendo a tentaciones y espejismos.

He mentido a tantos y más a mi mismo,
De los libros que leí bebí sabiduría eterna.
Hallé consuelo abriendo el cielo entre unas piernas.
Por mis besos nunca dados he llorado cataratas.
He volado desde Tokio hasta Manhattan.
He visto la creación maravillosa en todas las cosas.
He sufrido depresión, crisis nerviosa.
Una mitad dormida, la otra mitad ardiendo.
Ahora lo entiendo, estoy viviendo.

Voy a salir fuera y parar el tiempo.
Voy a escribir esto como un testamento.
Voy a gritar alto hasta que se agote mi aliento.
Amando y sufriendo.
Viviendo. Voy a apagar las luces y mirarme dentro.
Voy a desnudarme sin
Pensarlo ante el lamento.
Voy a deslizarme como viento en el cemento,
Llorando y sonriendo.
Viviendo.

He visto gente morir y soltar su último aliento en paz.
Salirles una luz del pecho y subir fugaz.
Siempre incapaz de domar a las luciérnagas,
Siempre buscando algo de afecto hasta en las ciénagas.
Corrí a bañarme en el mar bajo la tormenta,
Sufrí el deseo igual que una muerte lenta.
Abrí puertas en mi mente que nadie debe abrir jamás.
Por odio hice locuras y por amor muchas más.

Me he alejado de personas por el miedo.
He visto a hombres infalibles desplomarse al suelo.
He nadado por el Nilo y por el filo de mi almohada.
He llorado mi rabia como cascadas.
Tuve caprichos de todo tipo,
Pero un lápiz y un papel bastaban ya para ser rico.
Una mitad tan quieta, la otra mitad corriendo.
Ahora lo entiendo, estoy viviendo.

Tantas personas, tantos lugares y yo.
Siempre partido en dos mitades.
Disfrutando los placeres, aceptando el sufrimiento.
Nach.
A través de mi.
Viviendo.

Voy a salir fuera y parar el tiempo.
Voy a escribir esto como un testamento.
Voy a gritar alto hasta que se agote mi aliento.
Amando y sufriendo.
Viviendo.
Voy a apagar las luces y mirarme dentro.
Voy a desnudarme sin pensarlo ante el lamento.
Voy a deslizarme como viento en el cemento,
Llorando y sonriendo.
Viviendo.

Voy a salir fuera y parar el tiempo.
Voy a escribir esto como un testamento.
Voy a gritar alto hasta que se agote mi aliento.
Amando y sufriendo.
Viviendo.
Voy a apagar las luces y mirarme dentro.
Voy a desnudarme sin pensarlo ante el lamento.
Voy a deslizarme como viento en el cemento,
Llorando y sonriendo.
Viviendo.

xoves, 12 de marzo de 2015

Ola! Bo día, son Martín, vou escribir este blog ou caderno de bitácora extraño principalmente dos meus gustos que van dende o meu pais a musica, entretementos etc.
Neste caderno vou postar dende fotos de Galiza ata rapeiros e outros músicos que me gusten.
A primeira publicación que vou facer será un poema de Curros Enríquez:

Aquí vén o maio
de frores cuberto...
puxéronse á porta
cantándome os nenos;
i os puchos furados
pra min estendendo,
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros.

Pasai, rapaciños,
calados e quedos;
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño.
Eu sónvo-lo probe
do pobo gallego:
pra min non hai maio,
¡pra min sempre é inverno!...

Cando eu me atopare
de donos liberto
i o pan non me quiten
trabucos e préstemos,
e como os do abade
frorezan meus eidos,
chegado habrá entonces
o maio que eu quero.

¿Queredes castañas
dos meus castiñeiros?...
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos:
un maio sin segas,
usuras nin preitos,
sin quintas, nin portas,
nin foros, nin cregos.

 Curros Enríquez, Manuel (1996) Aires da miña terra
Manuel Curros Enríquez,